Escape from reality

Dec 22, 2011

Segalanya telah tertulis :)


Dah dapat result. Apa pun tak boleh dibanggakan. Lansung. 3 jam menunggu, ni yang aku dapat akhirnya. Aku sedih sangat -.-"

Pagi pagi lagi tidur aku macam tak kena. Lepastu Ulfah pun call. Cakap pasal result, bla bla bla. Lansung tak boleh nak sambung tidur dah lepastu -.-" Sumpah rasa takut aku makin banyak. Makin menebal. Makin menular. Bukan aku cakap aku pandai, tapi aku target tinggi jugaklah. 

Lepas satu, satu, dapat result. Aku dah makin berdebar. Orang makin ramai tanya result. Makin memekak handphone aku orang call. Sorang pun aku tak jawab. Takut. Lepastu solat Zuhur. Hati aku berdebar masa aku solat Hajat. Hati aku kuat sangat berdetak. Aku taktau kenapa. 

Lepas aku on balik handphone. Dapat text dari Hasya. Jantung aku gugur separuh. Apa yang aku target, hancur sama sekali. Tapi still ragu ragu. Hasya tak berapa pasti. Aku suruh mak aku call sekolah. Pastu aku mintak maaf kat mak aku. Aku mintak maaf kalau aku dapat rendah. Terus mak aku call sekolah. 

Supermom is calling. Time tu aku ketar sangat nak angkat handphone. Aku kumpul kekuatan lama.  Aku rasa tak sanggup dengar. Apatah lagi suara mak aku sendiri yang bagitau. Aku tak sanggup. Dan ya, betul apa Hasya bagitau. Suara mak aku down sangat. Down sedalam dalamnya. Mesti mak aku kecewa nak mampus dengan aku. Mesti. Aku ni macam takde benefit pun. Bukan buat naik nama keluarga. Bukan buat mak bapak bangga. Lepas mak aku cakap result aku, aku terus letak. Aku dah tak sanggup. Lepatu aku menangis macam orang gila macam orang bodoh sorang sorang. Hakikat, aku bodoh. Boleh dapat setakat tu je. Macam tak belajar. Macam tak pandai jawab. Apa dalam otak aku time exam haritu? Aku pun taktahu. Cacing je banyak. Otak udang pun boleh kira -.-"

Macam mana aku nak face orang lepasni? Msti diorang akan tanya result. Mesti. Dan mesti time tu aku rasa nak penggal kepala orang tu takpun aku bagi tembus jantung dia pakai garfu. Tolonglah. Aku malas nak ingat.

Apa apa pun, aku dah start redho. Aku menyesal pun takde guna. Semuanya dah termaktub. Benda yang aku cite kat atas ni pun dah terjadi. Bukan rekaan. Hanya kena terima dengan hati terbuka. Setakat tu je Diba, kau memang boleh setakat tu je. Jangan salah kan orang. Kau yang bersalah atas diri kau sendiri. Nak carut apa semua pun kat diri kau.


Kena tanya diri sendiri, kau usaha kuat tak Diba? Kalau cakkap usaha kuat pun, tak lah sekuat orang lain. Tak lah sekuat harimau. Kau study pun handphone kat bawah selimut kan? Kau periksa periksa pun bawak benda haram kan? Siap kena rampas lagi. Kau bukan selalu sangat buat solat hajat lepas habis PMR. Doa untuk result kau, jarang sangat. Kau tak fikir ke kau ada ke buat dosa kat orang lain? Buat salah ke. Orang tak suka kat kau ke. Pernah kau fikir. Kau ego je tinggi. Muka nak terbaik je macam mintak penyepak. Sombong kemain. Kau ada fikir? Tu salah atas diri kau.

Apa apa pun aku bangga sebab aku tak meniru lansung. Aku bangga. Dan aku bangga ada kawan kawan yang bijak pandai macam korang. Tahniah yang dapat full, sampai mati aku jeles dengan korang :') 

For the next step, biarlah takdir yang menentukan. Kalau takdir aku dapat rendah sebab kena stay MMP, aku redho. Allah tau apa yang Dia buat. Aku yakin dengan apa yang dah termaktub. Segalanya. Selamanya. 

Subject killer aku lepasni akan berubah. 
BM BA masuk list :)

No comments: